REÇELİMİN KENDİ KALEMİNDEN KISA BİR ÖYKÜ...

İyi akşamla reçellerim güzel bir pazar akşamı geçiriyorsunuzdur umarım...

Ben ara ara öyküler, makaleler, şiirler yazarım bunlardan bir tanesini sizinle paylaşmak istiyorum umarım beğenirsiniz...

keyifli okumalar...

BİZ BİRBİRİMİZİ ÇOK SEVDİK

İçinden tren geçen, yosun kokusunun geldiği dar sokakları olan küçük bir kasabaydı. İçinde kendi halinde yaşayan insanlar vardı. Cemile nineyle ile Hasan dede de  onlardan biriydiler. Yıllardır birbirlerine duydukları sevgi hiç değişmeden tam 50 sene evli kalmışlardı. Hiç çocukları olmamıştı bu şekilde nineyle dede geçinip gidiyorlardı.

O günden 1 gün önce başlamıştı her şey. Kasabanın çocuklarını yıllardır kendi çocukları gibi severlerdi. Ellerinde geldiğince onlardan daha yoksul ailelerin çocuklarına yardım ederler, yemek, eğitim..vs gibi ihtiyaçlarını karşılarlardı. Çok severek yaparlardı çünkü kendilerinin hiç olmamıştı ve hepsini kendileri gibi severlerdi.

O sabah yine sabah erkenden kalkmıştı Hasan dede uyandığında gördüğü rüya ile hayırlara çıksın diyerek evlerinin bahçesine çıkmıştı. Sabah serininde çiçeklerine bakarken Cemile ninenin kalktığını duydu.

“Hayırdır Cemile senide mi uyku tutmadı?”

“Yok be Hasan öyle içim sıkıldı sanki kendimi attım dışarıya”

“Hayır olsun ben de rüya gördüm o hışımla uyanmışım” dedi Hasan dede.

“Hayır olsun ne gördün” diye sordu Cemile nine

Hasan dede şöyle bir durdu ve Cemile dedi. Eğer ben senden önce ölürsem çiçeklerime iyi bak. Ardımdan ağlama yaşadık yaşayacağımız kadar dedi. Kasabanın çocuklarına yaşadığın müddetçe yardım etmeye devam et olur mu hatunum diye de noktayı koydu.

Aman Hasan öyle konuşma biz artık yaşlandık ölümden bahsetme ölüm sessizce gelsin bize hiç hissettirmeden dedi. Gözleri dolmuştu çünkü o da dün akşam bir rüya görmüştü. Tam kocasının dediklerini o söyleyecekti ki Hasan ondan önce davranmıştı. 

Aslında ikisinin de korkusu bir diğerini arka da bırakmaktı. Çünkü yaşlanmışlardı biri ölürse diğeri cenaze işleridir, yalnız kalmaktır nasıl uğraşıcak diye düşünürlerdi. Çocukları da yoktu ki yardım etsinler diye de üzülürlerdi.

O gün Hasan dede öğlenden sonra çıktı akşama doğru geldi. Geldiğinde Cemile yoktu. Tam sağa sola bakarken Cemile geldi.

“Nerdesin Cemile” dedi.

“Dur anlatacağım önce soluklanayım” dedi Cemile

“Ben sana sormadan bir şey yaptım, tarlalarımızı bağışladım nasılsa işletemiyoruz  eğitimleri için çocuklara bırakalım. Bir gün birimiz gitse bile bir emekli yeter bize” dedi.

“Doğru düşünmüşsün Cemile” dedi Hasan ama rüyasınıda gördüğünden beri ardında Cemileyi bırakacağını düşünüyordu yüzünde hüzünle baktı karısına.

Ben seni hep çok sevdim Cemile dedi. Hiç sana olan aşkımdan vazgeçmedim.

“Bende seni çok sevdim Hasan, bende seni sevdim diyerek o da gördüğü rüyanın etkisiyle ardında bırakacağı kocasına bakıyordu gözleri nemli…

İkisinin de korkusu aynıydı biri giderse diğerinin arkada kalması…

Akşam oldu yemeklerini yediler, biraz örgü ördü Cemile uykusu gelmişti Hasan’a baktı. Ben yatıcam sen daha yatmassın dedi. İlk defa Hasan yok yok bende gelicem dedi. Ve yataklarında uykularına daldılar.

Sabah kasaba halkı Hasan dedeyi göremeyince evine gittiler. Sessizlik vardı seslendiler kimse duymuyordu. En sonunda kapıyı kırdılar. Ve Cemile nineyle Hasan dedeyi aynı yataklarının içinde sarılmış sonsuzluğa gittiklerini gördüler. Aynı anda gitmişlerdi bu dünyadan. Her ikisi de korkardı ya arkada kalan ne yapar diye kalpleri buna izin vermemişti. Çocuğumuz yok deyip üzülürlerdi. Ama cenazelerinde bütün mal varlıklarını bağışladıkları yüzlerce çocukları vardı her biri ayrı işle uğraşan koşuşturan.

Mezarlarını da yan yana yaptılar. Üzerine de yazdılar Biz birbirimizi çok sevdik  diye çünkü kasaba halkı da bilirdi onların sevgisini.

İkisinin de yaşlı bedenlerini toprağa koydular onlar ölümde bile ayrılmamışlardı. Onlar giderken çocukları yoktu ama yüzlerce çocuklarının gözyaşı akıyordu gözlerden…

Ask ve sevgiyle